دلم گرفته از این گرد از این غبار

دلم گزفته از این شهر از این دیار

دلم گرفته ازاین فصل مبهم

دلم گرفته از این شهر ماتم

دلم گرفته ازریگهای این بیابان

دلم گرفته ازاین شهربی خیابان

دلم گرفته ازاین خورشید بی رحم

دلم گرفته ازان لات نا مرد نا فهم

دلم گرفته ازاین گدایان بیشمار

دلم گرفته ازاین خاک بی بهار

دلم گرفته ازاین طبیعت خا کستری

دلم گرفته ازاین اوارگی دربه دری

دلم گرفته ازاین قطع شدنهای اب

دلم گرفته ازاین کارمند ان ارباب

دلم گرفته ازاین رفتارنا صواب

دلم گرفته ازان بی ثمراعتصاب

دلم گرفته ازاین نفسهای سنگینم

دلم گرفته ازان خوابهای رنگینم

دلم گرفته ازاین بی ثمر درخت

دلم گرفته ازان سفیدموسیه بخت

دلم گرفته ازاین گلی که بلبل ندارد

دلم گرفته ازان باغ که سنبل ندارد

دلم گرفته ازسکوت بی انتهای شب

دلم گرفته ازهم خوابگاهی بی ادب

دلم گرفته از همه  چی از همه  کس

دلم گرفته ام را نیس کسی فریادرس

ازبهشت امده م دوزخم سزا نیست

افسوس که دراین زمانه وفانیست

اگروفا می بود درعهد زمانه

بدینسان ویران نبودمرااشیانه

شاهین شکسته بال درقفس کویرم

من به دام بی شرمی زمانه اسیرم

به یادکوه های سربه گردونسایم  روزشب

امیدواربه لطف بی انتهای خدایم روزشب

یا رب پناهم ده مرا یاری کن

دل خزاندیده ام را بهاری کن

دلخوش نشوم من بدین خاک بی حاصل

رخصت ندهم یک دم عشق او را دردل

هر دم به یاد زادگاه خویشم من

هر لحظه عاشق تراز پیشم من

اسوده نباشم بی یاد تو ای سرزمین من

اسودگی حرام است بی تو در ایین من

وصف این عشق ازدرک فزون است

قصه ی درد از قالب شعربرون است

در این واپسین بیت یارا مرا گوش کن

شاد باش این قصه به کل فراموش کن