می گفت ازدلم می شوید غبار غصه ها را

همان که در این شهر غریب رها کرد ما را

گفتم به این گلیم مندرس بیاوو فناعت کن

گفتا دختر شه , با درویش چون کند مدارا

گفتم روز اول دلت چه ناز و چه مهربان بود

گفتا کجایی؟امین ان دل شده سنگ خارا

گفتم ز پاییز زابل دل من گرفته ای دوست

گفتا بهارت خواهد امد غمگین مباش  یارا